Постинг
25.04.2016 00:38 -
Простреляно мълчание
Автор: hloris
Категория: Лични дневници
Прочетен: 2989 Коментари: 6 Гласове:
Последна промяна: 25.04.2016 13:20
Прочетен: 2989 Коментари: 6 Гласове:
18
Последна промяна: 25.04.2016 13:20
Простреляно мълчание
ехти...
Простреляно мълчание
взривява
неизказаното
в нечии очи...
Простреляно мълчание
обезкървавено
пише
в нечии души...
Простреляно мълчание
монолог на отчаяние
в себе си реди...
Уви...
Простреляно мълчание
не винаги е силен коз...
Дали?!
Простреляно мълчание
кодът свой го съхрани.
Обещаната Кери /само за котколюбци/ ;))
балона се надува ,надува,надува...
© Западът ще си плати като поп
балона се надува ,надува,надува...
© Западът ще си плати като поп
Думите прострелват по-лошо от куршуми.
цитирай направо ме улучи,хло.
докосваш,многоо ми хареса..
цитирайдокосваш,многоо ми хареса..
1
Во карпи под сртот, каде и ветрот го плаќа цехот,
на такви височини каде со нога не стапнал никој,
си живееше среќно и весело едно планинско ехо
и со одзив ги повторуваше човечките викој, викој.
2
Кога самотијата ко грутка во грло ти се вклешти
а придушениот лелек како глуварче ќе се снове,
крикот за помош ехото ќе го потсили да трешти
и ќе го испорача до ушите на твој близок човек.
3
Мора да беа тоа нелуѓе, со чај од буника задоени,
глуви за својот топот, дојдени од бескрајна пуста,
глас да задушат на живата стена беа настроени
и ехото го врзаа, со партал ја затнаа неговата уста.
4
Саноќ продолжи мачењето, се играа крвави ора,
но од ехото ни лелек ни молба за милост се крена;
а утринта, на разден, го стрелаа ехото на таа гора,
солзи од камења бликнаа од секоја ранета стена.
цитирайВо карпи под сртот, каде и ветрот го плаќа цехот,
на такви височини каде со нога не стапнал никој,
си живееше среќно и весело едно планинско ехо
и со одзив ги повторуваше човечките викој, викој.
2
Кога самотијата ко грутка во грло ти се вклешти
а придушениот лелек како глуварче ќе се снове,
крикот за помош ехото ќе го потсили да трешти
и ќе го испорача до ушите на твој близок човек.
3
Мора да беа тоа нелуѓе, со чај од буника задоени,
глуви за својот топот, дојдени од бескрајна пуста,
глас да задушат на живата стена беа настроени
и ехото го врзаа, со партал ја затнаа неговата уста.
4
Саноќ продолжи мачењето, се играа крвави ора,
но од ехото ни лелек ни молба за милост се крена;
а утринта, на разден, го стрелаа ехото на таа гора,
солзи од камења бликнаа од секоја ранета стена.
4.
hloris -
Думите,приятелки-предаjeлки дори са досущ стрели,понякога отровни,ласкателки добри,но винаги оставят следа в нечия душа.
27.04.2016 13:54
27.04.2016 13:54
kvg55 написа:
Думите прострелват по-лошо от куршуми.
Лоша рана заздравява,лоша дума трудно се забравя.
Два пъти помисли,преди да кажеш нещо,защото думите са и енергийни носители,с определени честотни вибрации,които могат да замърсят енергийното поле дори на изричащият ги.
5.
hloris -
Позна,Юлия,написано в миг на откровение.Това беше и целта...да докосна още някой ...дано съм успяла:)
27.04.2016 13:55
27.04.2016 13:55
milady написа:
направо ме улучи,хло.
докосваш,многоо ми хареса..
докосваш,многоо ми хареса..
6.
hloris -
Благодаря за хубавото стихо...Висоцки за мен е идол...велик и вечно жив с песните си
27.04.2016 13:57
27.04.2016 13:57
lupcobocvarov написа:
1
Во карпи под сртот, каде и ветрот го плаќа цехот,
на такви височини каде со нога не стапнал никој,
си живееше среќно и весело едно планинско ехо
и со одзив ги повторуваше човечките викој, викој.
2
Кога самотијата ко грутка во грло ти се вклешти
а придушениот лелек како глуварче ќе се снове,
крикот за помош ехото ќе го потсили да трешти
и ќе го испорача до ушите на твој близок човек.
3
Мора да беа тоа нелуѓе, со чај од буника задоени,
глуви за својот топот, дојдени од бескрајна пуста,
глас да задушат на живата стена беа настроени
и ехото го врзаа, со партал ја затнаа неговата уста.
4
Саноќ продолжи мачењето, се играа крвави ора,
но од ехото ни лелек ни молба за милост се крена;
а утринта, на разден, го стрелаа ехото на таа гора,
солзи од камења бликнаа од секоја ранета стена.
Во карпи под сртот, каде и ветрот го плаќа цехот,
на такви височини каде со нога не стапнал никој,
си живееше среќно и весело едно планинско ехо
и со одзив ги повторуваше човечките викој, викој.
2
Кога самотијата ко грутка во грло ти се вклешти
а придушениот лелек како глуварче ќе се снове,
крикот за помош ехото ќе го потсили да трешти
и ќе го испорача до ушите на твој близок човек.
3
Мора да беа тоа нелуѓе, со чај од буника задоени,
глуви за својот топот, дојдени од бескрајна пуста,
глас да задушат на живата стена беа настроени
и ехото го врзаа, со партал ја затнаа неговата уста.
4
Саноќ продолжи мачењето, се играа крвави ора,
но од ехото ни лелек ни молба за милост се крена;
а утринта, на разден, го стрелаа ехото на таа гора,
солзи од камења бликнаа од секоја ранета стена.
Вашето мнение
За да оставите коментар, моля влезте с вашето потребителско име и парола.
Търсене
За този блог
Гласове: 17943